هفتاد سالگی بربادرفته و ماجرای مالی و مامی
مالی هسکل، همسر اندرو ساریس، کتاب تازه ای دربارۀ بربادرفته (1939) نوشته با عنوان "صادقانه بگم عزیزم" (Frankly My Dear) که یکی از مشهورترین دیالوگ های فیلم است. مالی خود یک جنوبی است، به خوبی با دنیای پر تضاد جنوب و رابطه و تصویر مخدوش آن در هالیوود عصر طلایی آشناست. از این ها گذشته این مالی هسکل بود که بیشتر از سه دهه پیش در مقالۀ "از تکریم تا تجاوز: برخورد با زنان در فیلم ها"، اسکارلت اوهارا را هم پای هاکلبری فین، کاپیتان ایهِب و چالز فاستر کین ستود؛ زنی واقعی با احساسات زنانه ای کامل که ممکن است زیبایی بیش از حد و چشمان سبز رام نشدنی اش این نکته را به حاشیۀ توجه ما براند.
هسکل در کتاب بر سرنوشتِ مامی، هتی مک دَنیِل، نیز تأکید می کند تا نشان بدهد گرفتن اسکار برای او هیچ چیز را عوض نکرد. در حالی که مامی در مراسم اعطای جایزه حتی در سر میزی که تمام گروه بربادرفته نشسته بودند جا نگرفته و جایی "آن عقب ها" برایش در نظر گرفته شده بود تا مبادا رنگ پوستش درخشش خیره کننده میهمانی اعیان هالیوودی را به هم نزد. هتی مک دنیل بعدها گفت : "ترجیح می دهد هفته ای 700 دلار برای بازی در نقش یک مستخدمه بگیرد تا برای مستخدمی". ژست هالیوود در این مورد چندان به موقع نبود. اگر انتخاب بر عهدۀ من بود این اسکار را چهارسال پیش برای بازی در نقش یک پیشخدمت بدخلق در آلیس آدامز به او می دادم. تنها یک سکانس فیلم (سر میز شام با کاترین هپبورن شرم زده و بی اعتماد به نفس، والدینش و فرد مک موری) برای تصاحب آن مجسمۀ آب طلا کافی است و خدا می داند که رفتن انگشت به روی دکمۀ rewind در این صحنه اجتناب ناپذیر خواهد بود.
No comments:
Post a Comment